Hayatım işimdir psikopatlığından uzak ve mutlu

Bir türlü çözemedim su blog işini.Sanki hayatım boyunca programcılıkla uğrasmadım da asfalt döktüm yollara.Neyse zaten işimi de yapmıyorum artık,şikayetçi de değilim açıkçası.
İnsan yıllarca uzmanlaştığı,üstünde eğitim gördüğü mesleği bırakıp yepyeni bir işe girişiyorsa kendini farklı bir gezegene sürülmüş gibi hissediyor.Terimler,kelimeler yabancı,iş ahlakı farklı her an mal yaftası yeme korkusu..Allahtan zeka seviyeme göre dandik bir işle uğrasıyorum da rezil olma riskimi aza indiriyorum.Benim sorunum bana çok boğucu gelen bir zihniyetin ortasında günün çoğunu geçiriyor olmak.
Yazılım sirketlerinde çalısırken hersey daha farklıydı,iş sürekli ensemdeydi ama etrafımda benimle aynı zihniyete,zevklere sahip insanlar mevcuttu.Şuan maruz kaldığım orta yaşlı kadınlar,onların zevkleri ve beni içlerine çekme çalısmaları,şiddeti ozamanlar cok uzaktı.Boş anlarımızda domates salçası nasıl yapılır bebek götü nasıl pişikten kurtarılır konuşmaları yerine hangi online strateji oyununa baslamalıyız tartısmalarına girerdik.
Yine de alıştım.Başta böyle durumlarla astral seyahat yaparak baş etmeyi bile düşünmüştüm ama insanın zamanla alışamayacağı şey yokmuş.Hatta bazen coşup tansaşta et ürünlerinde indirim varmış müjdesi verip bütün odayı sevinçlere gark edebiliyorum.
Pişman değilim.Gözlerimi kapattığım zaman akan kodlardan kurtuldum,işten anlamayan şirket sahiplerinin saatte bir telefon açıp iş nezaman biter sorularından,patronun karşısında yamulmaktan,arkadaslarım geyiğin dibine vurmuşken hangi raporlamayı kullansam kabusundan,hayatı ve olayları algoritmaya döküp çözmeye çalısmaktan,yozlastım atılısım yakındır korkusundan,sürekli takip etmek zorunda kaldığım sertifika programlarından,iş yetiştirmek için sabahlamaktan ve karşılığını birtürlü alamamaktan kurtuldum.
Evet,turşu yapılırken püf noktaları nelerdir,şimdi açığımı müdüre hangisi daha çabuk ispiyonlayacak tahminleri artık beni yıpratmıyor.Zaten işten atılmam deveye hendek atlatmaktan daha zor.
İş hayatında kendimi parçalamadığım için yozlasıyorsam eğer bu benim umurumda falan değil.Hiçbir zaman işi için yaşayan ve bundan zevk alan bir insan olamadım.Saatin iş çıkışını göstermesi benim için gece uykusundan sabaha uyanan bir insanın ruh haline eş değer.Sanki yaşam iş bittikten sonra başlıyor.Ayrıca öyle işe yaramak,faydalı bir insan olmak zırvalarına da inanmıyorum iş hayatında.Hayrına mı yapıyoruz allasen?İşin içindeki para sanki önemsiz ayrıntı!Sanki o parayı hayatta özgürce istediklerimizi yapabilmek için özgürlüğümüzü satarak kazanmıyoruz.Geçin lütfen bu ayakları.Kaç kişinin mesleği dünyayı kurtarıyor,kahramanlaştırıyor ki?Ben o masa da oturmasam bir başkası elbette çarkı döndürecek.Birtek bana ait süper güçlere sahibim sanki!Peh!Tembelim ama enazından hayatımı bir baskasının sırtından geçirmeyecek kadar çalısma askına ve sorumluluk duygusuna sahibim.
Hem su anda ki meslektaslarıma göre süper iş bitiriciyim,onlardan daha fazla iş yapıyor ve sorumluluk alıyorum,eski çarkın yeni yüzü olmus gibiyim bir bakıma.Enazından iş hayatım psikolojimin .mına koymuyor artık.

Neyse benim gibi tembel hayvan kırmalığı varsa genlerinizde memur olmayı size de tavsiye ediyorum.Şimdi uyumaya gidiyorum.Herzamanki gibi 8-5 arası devrelerim tamamen açık olmayacağı için,güne aksam saatlerinde merhaba diyeceğim...