FLIPPED

  Film izlemeyi çok sevdiğim ve sürekli bir şeyler izlemeye çalıştığım halde nadiren sevebileceğim,izlenmeye değer eserle karşılaşıyorum.
  Hani bazen çok mutsuz olursunuz,umutsuz,depresif bakarsınız hayata.Belki de hastasınızdır aynı zamanda.İnsanlara ve sevgiye dair umudunuz tükenmiştir,yorganı burnunuza kadar çeker mutsuz mutsuz tavanı seyrederiz.İşte o zamanlarda çikolata tadında insanı mutlu eden filmler vardır,flipped bunlardan birisi.

  Küçücük yaşta başlayan bir aşkın hikayesi.Başlarda tek taraflı olsa da ergenlik ve yaşanılanlarla beraber farklı bir boyut kazanıyor hikaye.Aşkı kadın ve erkeğin gözünden ayrı ayrı anlatıyor.Bizim olaylara yüklediğimiz anlam ve karşı tarafın algıladığının ne kadar farklı olabileceğini gösteriyor.Aşkın masum halini hatırlamak isterseniz birebir isteğinize ilaç olacaktır.
Benim en sevdiğim karakterler kızımız Julie ve çocukluk aşkı Bryce'ın dedesi.Kendi hayatımda tanısam çok seveceğim insanlar olurlardı eminim.Yazıma filmden bir alıntıyla son veriyor ve izlemenizi tavsiye ediyorum..

"Kimilerimiz soluk, kimilerimiz parlak, kimilerimiz ise ışıl ışıldır. ama çok nadiren rengarenk birisiyle karşılaşırsın ve işte o zaman hiçbir şeyle kıyaslanamaz."

Yazmaya Uyanmak

Bazı günler yazmaya uyanıyorum.Ruhum geceden başlıyor konuşmaya.Rüyamın ortasında bile dile geliyor.Uzun zamandır suskun kalmış,yaptıklarımı uzaktan izlemiş düşüncelerini biriktirmiş ve artık benimle konuşma zamanı gelmiş demek oluyor bu.Genelde hüzün yüklü oluyor konusmalarımız.Sitem birazda.İçim acıyor o konuşurken,duymamak için kulaklarımı tıkama,arkamı dönüp gitme şansım olmuyor.O ağlıyor,bağırıyor,nasihat veriyor,isyan ediyor.

Sebebi benim,sebebi tercihlerim,yaşadıklarım.

Bazen yükselen sesler,değişimimin sancıları oluyor,bazen ifade edemediklerimin,bazen suskunluğumun.

Ne kimseye anlatabiliyorum kendimi,ne içimdeki sese yanıt verebiliyorum.Teselliler dostlar için var insanın kendi yarasına merhem olamıyor.

Bu zamanlarda alt benliğime en güzel hediye yazmak oluyor.Yazdıktan sonra geri dönüp okuduğumda kendime ait olduğunu hatırlayamamak sürpriz oluyor.

Çoğu zaman yazmamın imkansız olduğu anlarda konuşmaya başlıyor benimle.Otobüste,metroda,toplantıda,sokakta vs kağıda dökemediklerim yüreğimi tırmalıyor.

her şeye rağmen seviyorum bu ruh halimi.Uzun zamandır görmediğim bir dostla söyleşmek gibi,kendimi büyüteç altına alıp üçüncü bir gözden bakmak gibi.Akıtamadığın göz yaşlarını,ruhunun derinden gelen sesini yazıya dökmek sıradan bir kağıdı nasıl da kutsallaştırıyor insan için. ..

Yağmurla Gelen

Yağmur sokaklarda asfaltları parçalıyordu ve ben artık yağmuru sevmiyordum.İfade edemediklerim,çağlar ve damlalara karışırdı içimde,içimi kemirir derin sonsuzluğa açılan

deliklere yol açardı.Kimsenin erişemediği karanlıkta ve özel.Sanki sel oldu benden koptu ve dünyaya düştü.Paylaştıklarım değerini yitirir giderdi hep,benim olmaktan çıkar bütün olurdu ve ben uzaktan eski sevdiğime nefretle bakardım.

Şemsiyesiz yürümüştüm eve kadar ve yüzüme düşen yağmur asit gibi içimi yakıyordu.Artık akmayan göz yaşlarım gibiydi,benden çalınan.Eski dostumun bana hediye ettiği devasa siyah şemsiyeyi düşündüm.Sanki gizli verilmiş bir öğüt gibi dedim fısıldayarak.Hissettiklerinden korun,seni parçalayan kendi hislerin.

Eskiden zevk aldığım her şey canımı sıkmaya başlamıştı.Sigaradan çektiğim nefes bile ciğerimden çok ruhumu yakıyordu.Büyük bir yalnızlık acısına yakalanmıştım ama aslında hiç te yalnız sayılmazdım.Ergen sorgusuyla bunun üstünde duracak değildim,alışmıştım buna da.

Günlerdir ağzımda,beynimde tadı burnumda kokusu vardı kanın.Yediğim kanlı et içimdeki isteği bastırmamıştı,kanım aksın istiyordum.Belki de insan olmaktan cıkardım böylelikle.Damarlarımda rüzgar eser,beynime erişir ve ruhumun yanışına iyi gelirdi belki.

İnsanlıktan mı çıkıyorum yoksa insanlıktan iğrendiğim için çıkmayı mı tercih ediyorum diye düşündüm.Uyum sağlamaya çalışırken kendime olan uyumumu yitirmiş ve huzurumu kaybetmiştim belki de.Çare yoktu.Nefes almaya devam etmem lazımdı ve sefil bir hayat süren sokak ayyaşlarının cesaretinin onda birine sahip değildim.Çaba kaçınılmaz oluyordu,gözlerine bakmaktan iğrendiklerimin gözlerine bakmak cezasına çarptırılmıştım.O gece yağmurun sesi beynimde,yorganı dişleyerek uyuyakaldım.

Rüyamda çimlerden yapılmış bir otoyolda koşuyordum.Binalar,orman,arabalar,ıssız ve kalabalık içiçe geçmişti.Neye yetişeceğimi bilmediğim halde birşeylere yetişmeye çalışıyordum.Yanımdan dev gibi kırmızı bir çalar saat yuvarlandı,hızı yetişebileceğimin çok üstünde.Herşey çok mantıklı ve aşırı derecede mantıksızdı.

Yanımdan hızla takım elbiseli bir adam geçti ve aniden önümde durdu.Yolumu kesen adam takım elbiseli bir tavşandı ve köstekli saati kırılmış,cebinden aşağıya doğru sallanıyordu.Alice harikalar diyarındaki tavşandı üstelik ve zamanımı çaldığı için huzursuzdum.Meşgul olması gereken oydu fakat rolleri değişmiştik.

"Ne istiyorsun" dedim."Dur bakalım" dedi "koşmana gerek yok.Hem neye yetişmeye çalışıyorsun allah aşkına?"

Soru başından beri aklımdaydı fakat cevabını bilmiyordum.Sıkılmış gözlerle izliyor aynı zamanda yanıt vermemi bekliyordu.

Bilmiyorum dedim,sadece koşmam gerekiyor.Yanıtını yolun sonunda bulacağım.

Seni aptal dedi kolumdan tutarak yolun kenarındaki devasa ağacın altına sürükledi.Otur bakalım.

Yolun sonunda hiçbir şey bulamazsın.

Sinirlenmeye başlamıştım.Ne demek bulamam?Boşuna mı koşuyorum bütün yolu?

Gözlerini devirerek dalga geçti."İşin özünü yanlış anlamışsın.Zaten insanlar büyüdükçe aptallaşırlar,keşke biraz farklı olsaydın diğerlerinden.

Yol zaten istemesen de biter,bazılarına hızlı bazılarına yavaş.Bunun için çabalamana gerek yok.Sadece yürü yeter.Yolun sonunda bulacağın,yolda elde ettiklerinden ibaret olacak."

Her zaman yaptığım muhalifliğimi bir kenara bırakarak ne demek istediğini düşündüm,düşünürken söylediklerine cevap vermeye yeltenmedim,vedalaşmadan uzaklaştı yanımdan.

Önümde arkadaşlarım,insanlar,yaşadıklarım,geçmişim sanki seri üretim yapan bir makinanın raylarında paketlenmeye hazırlanan ürünler gibi yolun üstünden akıyordu sona doğru.

Paketlenmek dedim kefenle veya tabutla.Sevimsiz bir hediye paketinin başına gelenler gibi ortalıktan aceleyle kaldırılmak.

Peki intihar?Paketin içinin boş kalması mı?Belki de benden ayrı bir ben gelecekte oturmuş geçmişten gelecek o paketi bekliyordur.

Çimlerin üstüne uzanıp gözümü yoldan çevirdim.Islaktı her yer ve sonsuz yeşildi.Yağmur dedim hep peşimde.Yağmurdan nefret etmediğim zamanları anımsamaya çalıştım bir süre.Neden insan mutsuzluklarını efsaneleştirir de arada yaşadığı mutlulukları da öğütür?Yorgunluk mu yolu eli boş bitirmenin sebebi yoksa korku mu?Öğrenmenin,büyümenin,olgunlaşmanın tadından vazgeçip hareketsizce hayatı izlemeye ne zaman başladım acaba?

Rüyam çalan saatle beraber sabaha gözlerimi açmamla son buldu.Sorular,düşünceler tükenmemiş,cevap bulamamış,koşmam için beni zorlayan sebepler hala peşimi bırakmamıştı.

Burnumda ıslak toprağın kokusu ve bir bardak suya eşlik eden antidepresanla hayat(koşu) yeniden başlamış oldu.