Gece Yarısı Çalan Telefonun Laneti

Çok uzun zamandır nefret ediyorum telefon kullanmaktan.Bazen nasılsın demek için arayan insanların bile telefonlarını cevaplamıyorum.Geçmişten gelen korku belki.Siktirik bir metal parçasından gelen bir sesin hayatımı hiç beklemediğim bir anda allak bullak etmesinden iğreniyorum.

Çoğu insan telefon özürlü olarak tanır beni,zaten yüz yüze olmayan görüşmeleri de hep samimiyetsiz bulmuşumdur.Saatlerce telefonda konuşan sevgililere hiçbir zaman anlam veremem.Sürekli mesaj atan insanlara sinir olurum.Belki uzaktaki,yüz yüze görüşmemin zor olduğu insanlar yüzünden taşıyorum o cep telefonunu yanımda.

Dün akşam  telefonu aksamın erken saatlerinde kapatıp göremeyeceğim bir noktaya fırlattım.Fakat gece yarısı 3'te hesaba katmadığım ev telefonu genelde romanlarda kullanılan tabirle acı acı çaldı.Cevaplayan ve arayan kişiyle konuşan kişi ablamdı.Ama yatağımda gözlerim aniden faltaşı gibi açıldı,tüylerim diken diken oldu ve o yorganın içine gömülüp sonsuza kadar cıkmamak istedim.

Yanılmamışım,2 sevdiğimiz insanın kaza geçirdiğini ve birinin öldüğünü öğrendik gece yarısı.Beynimin karıncalandığını hissettim.Daha bir hafta önce cesedini sıkıştığı için içinden söküp aldıkları arabasında görmüştüm onu,gülümsereyek birbirimize konuşmuştuk.
Bundan 15 yıl önce kapımızı koşarak çalışı ve baba olduğunu haber verdiğinde gözlerindeki o mükemmel parıltıyı hatırladım.Huysuz ve ukala bir çocuk olmama rağmen hiç şikayet etmeden günlerce beni evinde misafir edişini...Ve milyonlarca acı veren,bundan sonra gidişiyle geleceği şekillendirecek olayları..

Nefret ediyorum gece yarısı aniden çalan telefonlardan,hayatımdan bir güzel insanın daha eksildiğini öğrenmek istemiyorum artık..